Αρβανιτίδης Γιώργος: Μετατρέψατε μια κρίση δανεισμού σε κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος

Πράξη πρώτη: Η χώρα το 2009 βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ιλιγγιώδες έλλειμμα που φτάνει τα 35 δις € το χρόνο. Όταν η φούσκα έσκασε, το άμεσο αποτέλεσμα για την εθνική οικονομία ήταν μια βραχυπρόθεσμη κρίση δανεισμού, αφού οι αγορές αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να δανείζουν πλέον τη χώρα μας με φυσιολογικά επιτόκια.

Απέναντι στον ξαφνικό θάνατο της άτακτης χρεωκοπίας, η τότε ελληνική Κυβέρνηση επινόησε έναν μηχανισμό διόρθωσης: Εφαρμογή μέτρων λιτότητας για την περικοπή του ελλείμματος από τη μια, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη της οικονομίας από την άλλη.

Η προφανής απάντηση είναι «ναι», αφού αφενός όλες οι Κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα αυτόν χρησιμοποιούν, αφετέρου ο «ασθενής» αν και βαριά τραυματισμένος, αναπνέει ακόμα.

Στην πραγματικότητα, θα σου πουν ότι ο μηχανισμός αυτός λειτουργεί μόνο κατά το ήμισυ. Το μνημόνιο είναι άριστο στην περικοπή δαπανών, όταν όμως πρόκειται για ανάπτυξη εκεί τα πράγματα πάνε διαρκώς από το κακό στο χειρότερο.

Ισχύουν και τα δύο. Και ο μηχανισμός έχει πρόβλημα και εμείς δεν ξέρουμε να τον δουλεύουμε.
Ο μηχανισμός έχει πρόβλημα γιατί οι δανειστές θεώρησαν και θεωρούν ότι η χώρα μας είναι ανίκανη να αναπτυχθεί, οπότε είναι εξαιρετικά απίθανο να πάρουν πίσω τα δανεικά τους από την υπεραξία που θα παράξει μια υγιής ελληνική οικονομία στο μέλλον.

Κατά συνέπεια, συναίνεσαν και μας υποχρέωσαν σε ένα πρόγραμμα όπου το βάρος έπεφτε και πέφτει στην άμεση δημοσιονομική προσαρμογή με κύριο στόχο την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση του χρέους.

Εξίσου μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε να δουλεύουμε σωστά το μηχανισμό.

Η ανάπτυξη δεν έρχεται ούτε με νομοσχέδια, ούτε με ευχές, ούτε με ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Για να δημιουργήσεις προϋποθέσεις ανάπτυξης σε μία χώρα χρειάζεσαι δύο πράγματα: Σχέδιο και εμπιστοσύνη. Η κοινή συνισταμένη και των δύο είναι η συνεννόηση και η συνεργασία μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων.

Για δύο λόγους.

Πρώτον, γιατί ένα τέτοιο σχέδιο είναι απαραίτητο να προκύψει έπειτα από ευρύτατη συναίνεση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων ώστε να αντέχει στο χρόνο.

Δεύτερον, γιατί στην αρχή που τα πράγματα είναι δύσκολα, χρειάζεται κοινή προσπάθεια και καθαρό μήνυμα στους πολίτες ώστε να βάλουν πλάτη και να υλοποιήσουν το σχέδιο. Ένα δύσκολο σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάταξης της εθνικής οικονομίας.

Όταν οι μισοί τρέχατε στις πλατείες και οι άλλοι μισοί στα «Ζάππεια», καταφέρατε το ακατόρθωτο: Να μετατρέψετε μια βραχυπρόθεσμη κρίση δανεισμού σε κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Με άλλα λόγια, μετατρέψατε ένα κατεξοχήν οικονομικό πρόβλημα σε πολιτικό, με ανυπολόγιστες μέχρι σήμερα συνέπειες για την πορεία της χώρας, την κατάσταση της οικονομίας, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Δώσατε χώρο στους λαϊκιστές, τους ακραίους, τους κάθε λογής τσαρλατάνους να παριστάνουν τους σωτήρες, τους τιμωρούς, τους από μηχανής Θεούς, την ώρα που το κοινό μας σπίτι, η πατρίδα μας, είχε πάρει φωτιά.

Και τώρα, τρέχετε και τρέχουμε όλοι να σβήσουμε τη φωτιά, η φωτιά όμως έχει φουντώσει επικίνδυνα και δεν σβήνει.

Χώρες, όπως η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία που αντιμετώπισαν με ψυχραιμία και εθνική ευθύνη το πρόβλημα, το ξεπέρασαν γρήγορα, περιορίζοντας τις απώλειες.

Εμείς ακόμα παλεύουμε.